Ο εξαιρετικά περιορισμένος χώρος αποτέλεσε αφορμή για ριζική αναδιοργάνωση της κάτοψης, προκειμένου να εξυπηρετεί τις ανάγκες του χρήστη αλλά παράλληλα να αποφευχθεί η δημιουργία ενός τυπικού διαμερίσματος σε σμίκρυνση. Η παραπάνω προσέγγιση υποστηρίχθηκε μέσω μιας μεθοδολογίας που επαναπροσδιορίζει τον ρόλο του επίπλου, προσδίδοντας του χαρακτηριστικά παραγωγής χώρου.

Αυτή η αντίληψη του “επίπλου ως αρχιτεκτονική” κρίνεται καθοριστικής σημασίας για την ανακαίνιση υφιστάμενων χώρων κατοίκησης, ιδίως για τα εγχώρια δεδομένα όπου αποτελεί πλέον μια από τις βασικές ενασχολήσεις του κλάδου. Συνεπώς, το έργο πέρα από μία συγκεκριμένη λύση, υποδεικνύει και μια πρόταση αρχετυπικής φύσεως, ένα παράδειγμα που θα μπορούσε να εφαρμοστεί σε ανάλογες περιπτώσεις ανακαίνισης μικρών χώρων.

Στην παρούσα εκδοχή υλοποίησης, δεδομένου ότι υπήρχε μόνο μια όψη με ανοίγματα, δημιουργήθηκαν δυο βασικές παράλληλες ζώνες που οργανώνουν τις λειτουργίες ανάλογα με την ανάγκη τους για φυσικό φωτισμό. Η πρώτη “σκοτεινή” ζώνη, υλοποιείται με την δημιουργία ενός κουτιού από έγχρωμο και εμποτισμένο mdf, ένα υπερμέγεθες έπιπλο, όπου εμπεριέχονται οι χώροι ύπνου, μπάνιου, καθώς και αποθήκευσης.

Τίθεται λοιπόν ένα σχεδιαστικό ζήτημα σχετικά με την διαστασιολόγηση, την διάταξη και γενικότερα τον επαναπροσδιορισμό τέτοιων χώρων κατοίκησης. Η συγχώνευση των παραπάνω λειτουργειών εντός αυτού του “κατοικήσιμου τοίχου”, επιτρέπει την οριοθέτηση αλλά και την μεγιστοποίηση του ελεύθερου χώρου εκτός του. Συνεπώς, η δεύτερη, φωτεινή ζώνη, αποτελείται από έναν ανοιχτό, ανεμπόδιστο και ενιαίο χώρο διημέρευσης, προς οικειοποίηση κατά βούληση. Τέλος, μέσα από συρόμενα πάνελ, ο σχεδιασμός επιτρέπει την υποδιαίρεση της ζώνης αυτής σε επιμέρους χώρους παρέχοντας έτσι διαφορετικούς βαθμούς ιδιωτικότητας.