Η πόλη του Βόλου, λόγω της τοποθεσίας της, έχει ιδιαίτερα έντονη σχέση με το στοιχείο του νερού αλλά και το βουνό. Από όλες τις απόψεις, η πόλη μοιάζει «απέραντη» όταν κοιτάς προς το νότο, ενώ στο βορρά υψώνεται ένα μεγάλο κι απότομο τοίχος.
Το βουνό του Πηλίου είναι ένας μυθικός τόπος, όχι μόνο λόγω των μυθολογικών ιστοριών που έχουν συνδεθεί με αυτό, αλλά και του τοπίου του. Ο Ησίοδος ονομάζει το Πήλιο «υλήεν» (δασωμένο) και ο Όμηρος «εινοσίφυλλον» (με φύλλα που σείονται). Με τον κατάφυτο αυτόν τόπο έχουν συνδεθεί αρκετές μυθολογικές ιστορίες και πλάσματα, όπως και με την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλίας. Ενδεικτικά, μπορούν να αναφερθούν: η Σύγκρουση Θεών και Τιτάνων, οι Κένταυροι, αλλά και η μάχη των Κενταύρων με του Λαπίθες.
Στα νοτιοανατολικά της πόλης του Βόλου βρίσκεται το εγκαταλελειμμένο πάρκο του «Πεδίον του Άρεως». Ένας χώρος αστικού πρασίνου έκτασης περίπου 60 στρεμμάτων με εξαιρετικές απόψεις προς το νοτιοανατολικό Πήλιο. Το πάρκο δύναται να φιλοξενήσει ένα πολυσήμαντο πρόγραμμα τόσο όσον αφορά τις κτιριολογικές παρεμβάσεις αλλά και το τοπίο και τη σχέση του με την πόλη.
Μέσα από τη διπλωματική εργασία επιχειρείται η ενεργοποίηση της ευρύτερης περιοχής μέσα από τη δημιουργία ενός ανοικτού και ελεύθερα προσβάσιμου τόπου, που έρχεται να δώσει μια νέα πνοή και νέο χαρακτήρα , στηριζόμενο στο στοιχείο της μυθικότητας και της μνήμης.
Το πάρκο οργανώνεται σε μία διαδοχή ομόκεντρων ελλειπτικών ζωνών διείσδυσης από την πόλη σε ένα εσώτερο τοπίο αναψυχής. Από μια περιμετρική ζώνη πρασίνου οδηγούμαστε σταδιακά μέσω μονοπατιών στον κεντρικό χώρο του οικοπέδου, τη λίμνη, όπου διαμορφώνεται ένας χώρος έκθεσης της μυθολογίας της περιοχής. Ροές δενδροφυτεύσεων συμπληρώνουν την υπάρχουσα βλάστηση, δημιουργώντας ένα πράσινο φίλτρο ηχομόνωσης και οπτικής τέρψης. Ένα σχετικά πιο αυστηρό μέτωπο στο δρόμο, οριοθετεί την παρέμβαση και εκατέρωθεν αυτού ο περιπατητής εισέρχεται στο χερσαίο τμήμα του οικοπέδου. Το όριο της λίμνης αποκτά πλέον ένα ελλειψοειδές σχήμα, το οποίο και αγκαλιάζουν οι πορείες των επισκεπτών.
Το τεχνητό νησί της έκθεσης καταλαμβάνει τη θέση του φυσικού νησιού με στόχο τη δημιουργία ενός ξεχωριστού τεχνητού περιβάλλοντος. Με τους βατούς αναβαθμούς στο κέλυφος αλλά και τις εσωτερικές και εξωτερικές διαδρομές του, το κτίριο μετατρέπεται το ίδιο σε έκθεμα του εαυτού του, προσκαλώντας τον επισκέπτη να το περπατήσει και να το βιώσει. Διαθέτει διαφορετικά προσβάσιμα επίπεδα, προσφέροντας θεάσεις και φυγές σε όλο το οικόπεδο αλλά και προς το βουνό του Πηλίου.
Όσον αφορά την κατασκευαστική λογική, η ελλειψοειδής λεκάνη που περιλαμβάνει το σύνολο του κτιρίου χρησιμοποιείται και για λόγους στεγανοποίησης. Οι χώροι έχουν αναλυθεί σε κυκλικούς θόλους τους οποίους σκεπάζει ένα δεύτερο κέλυφος που αποτελείται από το μεταλλικό δικτύωμα και τις πλάκες που σχηματίζουν τους επιθυμητούς αναβαθμούς.
