Η παρούσα ερευνητική εργασία επιχειρεί να προσεγγίσει το ζήτημα της τοπικότητας στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό την εποχή της πληροφορίας. Για την επίτευξη αυτού του στόχου, μελετά αρχικά το ρεύμα του κριτικού τοπικισμού και συνοψίζει τις βασικές του αρχές, όπως αυτές διατυπώθηκαν ως αντίλογος στη διεθνοποίηση του 20ου αιώνα.
Στη συνέχεια, πλησιάζει τις απαρχές του ψηφιακού σχεδιασμού και παραθέτει τις βασικές του κατευθύνσεις, καθώς και τις δύο ιστορικές φάσεις που τον χαρακτήρισαν. Αφού διαπιστώνεται η κρίση της ψηφιακής στροφής, καθώς και η όλο και πιο σκηνογραφική διάσταση την οποία υιοθετεί η αρχιτεκτονική τα τελευταία χρόνια, η εργασία συνιστά την ανάγκη για μια ρεαλιστική προσέγγιση στο σχεδιασμό.
Αναζητά έτσι διέξοδο στον ψηφιακό τοπικισμό, μια υβριδική έννοια που εμπεριέχει τις αξίες του κριτικού τοπικισμού, ενταγμένες στη νέα συνθήκη που η ψηφιακή στροφή επέφερε σε σχεδιαστικό, κοινωνικό και πολιτιστικό επίπεδο.
Η εργασία καταλήγει στο ότι, παρά τις όποιες αδυναμίες ή προκλήσεις θέτει η αναζήτηση του τοπικού, αποτελεί μια συνεχή διαδικασία που εντάσσεται κάθε φορά στην εκάστοτε συνθήκη της εποχής.
