Στην παρούσα εργασία, με τίτλο Ινφο-θήκη, προτείνεται η επανάχρηση του πρώην MaisonCrystal στην Νέα Παραλία σε μία σύγχρονη βιβλιοθήκη προσαρμοσμένη στις ανάγκες της ψηφιακής εποχής. Τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί που διερευνώνται σε αυτή την εργασία αφορούν τόσο τη μορφή του νέου κτιριακού όγκου, τη σχέση του παλιού και του καινούργιου, όσο και την ίδια τη λειτουργία της βιβλιοθήκης και τον ρόλο της στην ψηφιακή εποχή.

Η  πληροφορία, λοιπόν, σαν έννοια αποτέλεσε σημαντική έμπνευση για την εργασία αυτή καθώς από τη μια σχετίζεται και με τη βιβλιοθήκη σαν χώρο αφού αποτελεί το αντικείμενο που φυλάσσεται και ρέει μέσα σε μια σύγχρονη βιβλιοθήκη και από την άλλη καθώς μέσω των αισθήσεων μας λαμβάνουμε ερεθίσματα και πληροφορίες μέσα από τα οποία ερμηνεύουμε τον κόσμο και τον κατανοούμε.

Μέσα από μία ιστορική ανάλυση για την βιβλιοθήκη σαν χρήση σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, παρατηρείται η εξέλιξη της βιβλιοθήκης από τους σκοτεινούς, μυστηριακούς, μεγάλης κλίμακας χώρους σε πιο φωτεινούς, διάτρητους και κοινωνικούς χώρους συνάντησης με μίξη χρήσεων. Η βιβλιοθήκη επαναπροσδιορίζεται ως θεσμός που δεν είναι πλέον αποκλειστικά αφιερωμένος στο βιβλίο και παίρνει έναν πιο κοινωνικό χαρακτήρα. Μετατρέπεται σταδιακά σε ένα μέρος συνάντησης, κοινωνικοποίηση, συζήτησης, όπου η πληροφορία ρέει, όχι μόνο μέσα από τα βιβλία αλλά και μέσα από τους ανθρώπους που συζητούν, συνευρίσκονται και κοινωνικοποιούνται.

Μεγάλο ενδιαφέρον έχει το κενό σαν χώρος πώς χρησιμοποιείται στις βιβλιοθήκες. στα παλιότερα παραδείγματα βλέπουμε ότι το κενό είναι ανενεργός χώρος αλλά παίζει σημαντικό ρόλο καθώς είναι πολύ μεγαλύτερο από το ενεργό χώρο και χρησιμεύει και στο φωτισμό το να δημιουργεί τη μυστηριακή ατμόσφαιρα αλλά και την στο δημιουργείται δέος και μεγάλη διαφορά στην κλίμακα ανθρώπου και κτιρίου. Έπειτα μειώνεται το μέγεθος του κενού το κτίριο έρχεται πιο κοντά στην κλίμακα του ανθρώπου αλλά εξακολουθεί να χρησιμεύει στο φωτισμό από ψηλά. Και σιγά-σιγά αρχίζει να έρχεται σε επαφή με τους ενεργούς χώρους ή να μπαίνει εμβόλιμα ενδιάμεσα από αυτούς και να αποκτά ιδιότητες και χρήσεις όπως κίνηση φωτισμό ή και ακόμα να δημιουργεί γωνίες-ενδιάμεσους χώρους με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που οικειοποιούνται αυθόρμητα από τους χρήστες.

Παράλληλα, διερευνάται και ο ρόλος της έννοιας της πληροφορίας στην αρχιτεκτονική. Αν σκεφτεί κανείς ότι ενώ σχεδιάζουμε και αντιλαμβανόμαστε τρεις διαστάσεις, στην πραγματικότητα ζούμε σε ένα πολυδιάστατο σύμπαν από το οποίο οι τρεις διαστάσεις είναι οι μόνη πληροφορία που μπορεί να αντιληφθεί, να επεξεργαστεί και να χειριστεί η φυσιολογία μας, θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον να διερευνηθεί η πιθανότητα χώρων υψηλότερων διαστάσεων και οι συνέπειες αυτού στον σχεδιασμό. Η εισαγωγή της έννοιας του πολυδιάστατου στον σχεδιασμό συνεπάγεται περισσότερη πληροφορία σχετικά με τα αντικείμενα και περισσότερους και ενδιαφέροντες τρόπους να συνδέονται και να αλληλοεπιδρούν. Στο παρόν έργο προτείνεται ένας χώρος όπου ο χρήστης βιώνει μία νέα χωρική εμπειρία. Μπορεί να περνάει κάτω, πάνω, γύρω και μέσα από όγκους και να τους αντιλαμβάνεται διαφορετικά ανάλογα με την αλλαγή του φωτός, της διαφάνειάς τους και τη θέση του χρήστη. Ο βασικός χειρισμός προκειμένου να επιτευχθούν αυτές οι ποιότητες είναι η χρήση κύβων που διασταυρώνονται δημιουργώντας υπο-χώρους με διαφορετικές ποιότητες. Με τον κύβο, το πιο βασικό γεωμετρικό σχήμα, ως μονάδα. που πολλαπλασιάζεται και με απλές κινήσεις, όπως μετακίνηση και περιστροφή, αρχίζουν να δημιουργούνται οι πολύπλοκες γεωμετρίες.

H Ινφο-θήκη, επομένως, αποτελεί ένα δημόσιο περιβάλλον συναντήσεων και δραστηριοτήτων που θα ενθαρρύνει τους χρήστες να είναι ενεργοί, να αναζητούν και να επεξεργάζονται την πληροφορία γύρω τους. Με άλλα λόγια, η Ινφο-θήκη είναι ένας δημόσιος χώρος, όπου η πληροφορία δεν είναι απλά αποθηκευμένη σε ράφια περιμένοντας να την αναζητήσει ο χρήστης, αντίθετα, ρέει στον χώρο και αλλάζει μορφές παρακινώντας τον χρήστη να την βρει και να την αποκωδικοποιήσει. Τα βιβλία δεν λείπουν από τον χώρο, στον οποίο φιλοξενούνται περιοδικές, θεματικές συλλογές, που λειτουργούν συνεργατικά με τα ψηφιακά μέσα. Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για ένα έξυπνο κτίριο που περιέχει πηγές πληροφορίας σε όλες τις μορφές, παλιές και καινούργιες, από βιβλία μέχρι virtualreality, με wifi και εφαρμογές, που βοηθάνε στην περιήγηση στο κτίριο και στην αναζήτηση πληροφορίας. Σε κάθε χώρο υπάρχουν κινητές και μόνιμες οθόνες για τον χρήστη με τις εφαρμογές αυτές. Πρόκειται, λοιπόν, για μία ζώνη καλλιέργειας της δημόσιας δημιουργικότητας. Μια σημαντική ζώνη συγκέντρωσης μέσα στην πόλη, που προσφέρει εύκολη πρόσβαση σε ψηφιακές τεχνολογίες και συλλογές τοπικής κληρονομιάς, καθώς και χώρους εκθέσεων και εκδηλώσεων. Ένα κέντρο εκμάθησης, με εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους χαλάρωσης και δραστηριοτήτων.

Το οικόπεδο βρίσκεται στη Νέα παραλία, μία μεταβατική ζώνη από τον αστικό ιστό σε ένα φυσικό όριο, τη θάλασσα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η μεγάλη ποικιλία και διαβάθμιση των ορίων που υπάρχουν στη Νέα παραλία. Το υπάρχον κτίριο απογυμνώνεται και διατηρείται μόνο ο φέροντας οργανισμός (κολώνες, δοκάρια και πλάκες), ώστε να υποδεχτεί την νέα κατασκευή. Αυτός είναι ένας τρόπος να συνυπάρξουν το παλιό με το καινούργιο και σε μορφολογικό επίπεδο, όπως θα συνυπάρχουν και σε λειτουργικό. Σχεδιάζεται ένα σκαλωτό τοπίο, το οποίο ανεβάζει τον χρήστη σταδιακά ανά 25 εκ. στην μεγάλη πλατφόρμα στο +1.50 και τον οδηγεί στο κτίριο. Το τοπίο αυτό δεν εξυπηρετεί μόνο στην ομαλή ανάβαση στο ισόγειο αλλά και στην δημιουργία όχι τόσο αυστηρών ορίων του οικοπέδου με το γύρω του (αντί για φράχτες, υπάρχει φύτευση, αλλαγή υλικού, υψομετρικές διαφορές) και στην δημιουργία διαφορετικών επιπέδων, ώστε να υπάρχει πρόσβαση στις θέες παρακάμπτοντας τα εμπόδια.

Ο χρήστης είναι ελεύθερος να επιλέξει τη δική του θέση για να διαβάσει, να μελετήσει και να χαλαρώσει καθώς η ελεύθερη κάτοψη εγγυάται μια χωρική ελευθερία ανάλογα με το βαθμό χαλάρωσης του σχεδιασμού και του χειρισμού των κύβων. Τα όρια μεταξύ του εσωτερικού και εξωτερικού χώρου θολώνουν και καθιστώντας το κτίριο οπτικά προσβάσιμο και ελκυστικό για τον περαστικό. Ο χώρος γίνεται αβέβαιος, παύει να έχει σαφή περιγράμματα. Στις διασταυρώσεις χώρων (intersections) δημιουργούνται υπο-χώροι που λαμβάνουν ποικιλία χρήσεων. Οι χώροι κίνησης μετατρέπονται σε μια εμπειρία αποκάλυψης καινούργιων κόσμων. Η πολύπλοκη ογκοπλασία των διασταυρούμενων σχημάτων ενισχύει την εντύπωση του άπειρου χώρου προσδίδοντας στον νέο αυτό χώρο μια ατμόσφαιρα που μεταφέρει και επανεξετάζει τη σχέση του σώματος και τη ροής. Δεν υπάρχει ξεκάθαρη ανάγνωση του χώρου. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο καθένας τον χώρο, αποκαλύπτει μια πολυπλοκότητα. Είναι ένας τόπος ελευθερίας, ένας τόπος πολυδιάστατος.