Στο πλαίσιο της εποχής εντάσσεται η γενιά του ’30 η οποία αποτέλεσε σταθμό για την ελληνική Αρχιτεκτονική αλλά και για την ελληνική ιστορία, γενικότερα. Οι δημιουργοί αυτής της περιόδου, κατάφεραν να συνδυάσουν με απόλυτη επιτυχία την παράδοση και το μοντερνισμό, δίνοντας νέα πνοή στην καλλιτεχνική δημιουργία. Ασχολήθηκε ιδιαίτερα με την αναζήτηση της Ελληνικότητας, μιας νέας ταυτότητας για την χώρα, ανάγκη επιτακτική που απαντούσε στο κάλεσμα των καιρών και τις νέες οικονομικοπολιτικές και κοινωνικές συνθήκες που δημιουργεί η έλευση των Μικρασιατικών προσφύγων, το 1922.
Επομένως σταθμός, είναι η αρχιτεκτονική της μεταπολεμικής περιόδου, 1950-1970, η οποία παρά τις δυσκολίες κατάφερε να δώσει επιτυχείς απαντήσεις στο θέμα της Ελληνικότητας που είχε θέσει η γενιά του ’30. Ο Δημήτρης Πικιώνης αλλά και ο Άρης Κωνσταντινίδης είναι δημιουργοί που κυριαρχούν την περίοδο αυτή, πηγή έμπνευσής τους αποτελούν η παράδοση και το ελληνικό τοπίο ενώ ο Άρης Κωνσταντινίδης, για πρώτη φορά διατυπώνει τον όρο “αληθινή” Αρχιτεκτονική. Η έννοια της Ελληνικότητας συνδέεται άρρηκτα με τις αρχές του μοντερνισμού, έχοντας στις βάσεις στην παράδοση αλλά το βλέμμα στο μέλλον.
Ο Άρης Κωνσταντινίδης γεννημένος το 1913, έζησε στην Αθήνα και φοίτησε στο Πολυτεχνείο του Μονάχου. Ωστόσο ανήσυχος καθώς ήταν, εμπλούτισε τις γνώσεις του όχι μόνο από τη μελέτη αλλά και από τα ταξίδια του σ’ όλη την Ευρώπη. Εργάστηκε στο Υπουργείο Δημοσίων Έργων και στον ΕΟΤ σχεδιάζοντας τα ξενοδοχειακά συγκροτήματα Ξενία. Επίσης υλοποίησε πολλά δημόσια αλλά και ιδιωτικά έργα. Βασικά χαρακτηριστικά του ύφους του ήταν ο ορθολογισμός και η ευαισθησία. Επέλεξε τη λιτότητα στο σχεδιασμό, αξιοποίησε την παράδοση και απέρριψε τον έντονο διάκοσμο. Επικεντρώθηκε στη λειτουργικότητα των οικοδομημάτων ενώ στόχευε στην πλήρη ένταξη τους στο τοπίο. Προς αυτήν την κατεύθυνση αξιοποίησε τα υλικά της εκάστοτε περιοχής και καθιέρωσε τον επιτόπιο σχεδιασμό.
Ο Άρης Κωνσταντινίδης άφησε το δικό του στίγμα στην Αρχιτεκτονική με την κατασκευαστική ειλικρίνεια και την ορθοκανονική τοποθέτηση των δομικών στοιχείων. Αυτή ήταν η δική του απάντηση στο αίτημα της Ελληνικότητας, δημιουργώντας μίαν “αληθινή” - διαχρονική Αρχιτεκτονική. Πέτρα και ξύλο σε συνδυασμό με ανεπίχριστο μπετόν και παραδοσιακά σύμβολα λαξευμένα από τα χέρια έμπειρων μαστόρων, καθώς και η τεχνική του καδραρίσματος με την οποία οδηγούσε τεχνηέντως τον χρήστη στον θαυμασμό του τοπίου, συνθέτουν τα χαρακτηριστικά του έργου του. Δημιουργούσε “Δοχεία Ζωής” ανάλογα με τις ανάγκες που υπαγορεύονταν από τον τόπο, το κλίμα και τη χρονική στιγμή. Αξιοσημείωτο παράδειγμα της τέχνης του είναι η κατοικία διακοπών στην Ανάβυσσο, η οποία αποτέλεσε μια οικουμενική πρόταση για τη ζωή, τον τόπο και τον κόσμο. Ένα ακόμη χαρακτηριστικό έργο του είναι η κατοικία διακοπών στις Σπέτσες καθώς οι εργατικές κατοικίες Θεσσαλονίκης, απολύτως προσαρμοσμένες στις κοινωνικές ανάγκες της εποχής. Ένα συγκρότημα 56 μονοκατοικιών με χαραγμένο δίκτυο δρόμων με μια μικρή πλατεία στο κέντρο, με στόχο τη συγκέντρωση των κατοίκων γύρω από φυσικούς χώρους.
