Το 2014 η International Union of Architects -Public Health Group (UIA-PHG), όντας ολόκληρος ο πλανήτης στην απειλή του ιού Ebola, ανακοίνωσε ανοικτό κάλεσμα στην παγκόσμια αρχιτεκτονική φοιτητική κοινότητα για τον σχεδιασμό «Κινητής μονάδας απομόνωσης, διάγνωσης και/ή θεραπείας του ιού Ebolaή άλλων μεταδοτικών επιδημιών. Η επιλογή τοποθεσίας και ασθένειας προς μελέτη ήταν στην δικαιοδοσία του συμμετέχοντα.

Το concept της πρότασης είναι απλό. Βασίστηκα στα αποτελέσματα επιστημονικών ερευνών που αποδεικνύουν, την θεαματική επίδραση της φύσης στον ανθρώπινο οργανισμό, υποστηρίζοντας ότι η θέαση ενός φυσικού τοπίου από τον ασθενή επιταχύνει την ανάρρωση του έως και 2 ημέρες. Ταυτόχρονα δεν ήθελα να τον απομονώσω από την πόλη και τους κατοίκους περιθωριοποιώντας τον σε τοποθεσία έξω από αυτήν, συνεπώς η επέμβαση λαμβάνει χώρα μέσα στην ίδια την πόλη. Η πρόταση μου λοιπόν έχει τον χαρακτήρα της μεταφοράς προσφέροντας στον ασθενή που διαγνώστηκε με Ebolaφιλοξενία προσωρινή, στα πρώτα στάδια της ασθένειας, μέχρι να μεταφερθεί σε πιο οργανωμένες νοσοκομειακές εγκαταστάσεις να πάρει την κατάλληλη θεραπεία. Τις μέρες της φιλοξενίας του στην μονάδα θα λαμβάνει φαρμακευτική περίθαλψη, ενώ αυτή θα μεταφέρεται στην πόλη καδράροντας από το δωμάτιο του μόνο τις θέες φυσικού κάλους που διαθέτει η περιοχή της Πάτρας. Και είναι πολλές! Επέλεξα την Πάτρα αφού είναι η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδος και το δεύτερο μεγαλύτερο λιμάνι της. Χιλιάδες τουρίστες μετακινούνται συνεχώς από και προς την πόλη πράγμα που την κάνει εξαιρετικά ευάλωτη σε κρούσματα ασθενειών ενώ επιπλέον περιτριγυρίζεται από πανέμορφα φυσικά τοπία.

Επιλέχτηκε η τυπολογία του container με σαφή πλεονεκτήματα. Το χαμηλό κόστος, η ευκολία τροποποίησης και η προσαρμοστικότητα του σε χώρο που ικανοποίει ανάγκες, η σταθερότητα, η ελαφρότητα, η μεγάλη διάρκεια ζωής του και τέλος η δυνατότητα του να χρησιμοποιεί τους ελληνικούς δρόμους (μέσου πλάτους περίπου 10 μέτρων) για την διέλευση και την κίνηση του ήταν οι λόγοι που έκαναν την επιλογή αυτή επιτακτική. Συνδυασμένη η ιδέα του κοντέινερ με το στοιχείο του «τελεφερίκ» δίνει στην πρόταση άλλη διάσταση και δυναμική, σηκώνοντας στην κυριολεξία την μονάδα από το επίπεδο 0, κυκλοφορώντας από αέρος μέσα στον ιστό της πόλης. Πετυχαίνουμε έτσι την απομόνωση, αλλά όχι την αποκοπή του ασθενούς από την ζωή της πόλης, πράγμα που βοηθάει αισθητά στην ψυχολογία του, αποφεύγουμε τον κίνδυνο επαφής τουμε άλλο κόσμο έξω από την μονάδα και την εξάπλωση του ιού, αποφεύγουμε το κυκλοφοριακό πρόβλημα της Πάτρας που θα καθυστερούσε την διακομιδή του στο νοσοκομείο σε επείγουσα περίπτωση και τέλος ανεβάζουμε τον ασθενή σε ύψος με πεδίο ορατότητας στην θέα, ανεμπόδιστο από κτήρια.

Το σενάριο ξεκινά με τον εν δυνάμει ασθενή να επισκέπτεται την μονάδα για εξέταση των συμπτωμάτων του περιμένοντας στο χώρο αναμονής τα αποτελέσματα. Αν βρεθεί θετικός στον ιό τότε η μονάδα μπαίνει σε κατάσταση «περιστατικού», ο ασθενής ετοιμάζεται για προσωρινή νοσηλεία-φιλοξενία και μια πρώτου επιπέδου περίθαλψη και η μονάδα κλειδώνει και ανυψώνεται από τους κεντρικούς τερματικούς στο εναέριο δίκτυο καλωδίων κυκλοφορίας. Εκεί φιλοξενείται για μερικές ημέρες ενώ η μονάδα μετακινείται, εκθέτοντας τον διαρκώς σε φυσικές θέες που καδράρονται από, τα υπό γωνία 45 μοιρών, ανοίγματα μπρος και πίσω στο δωμάτιο του. Από την μία πλευρά απολαμβάνει την θάλασσα του Πατραϊκού Κόλπου και από την άλλη το πυκνό δάσος του Δασυλλίου και το όρος Παναχαϊκό. Εάν η κατάσταση του ασθενούς δεν δείξει βελτίωση σε συνδυασμό με την φαρμακευτική αγωγή ή και αν επιδεινωθεί μεταφέρεται εσπευσμένα σε νοσοκομειακή μονάδα με κατάλληλες εγκαταστάσεις.

Η μονάδα περιλαμβάνει τον χώρο εξέτασης του ασθενούς, που χρησιμοποιείται και για την διημέρευση του γιατρού, μαζί με αποθηκευτικό χώρο, ένα μικρό εργαστήριο και ξεχωριστό WC. Τον ορθογώνιο χώρο φιλοξενίας του ασθενούς με όλες τις παροχές, μηχανική υποστήριξη, προσωπικό WC, ενδοεπικοινωνία κ.α., τον θάλαμο απολύμανσης, αρκετά ανοίγματα για καλό αερισμό και μια πτυσσόμενη μεταλλική επιφάνεια με σκελετό στήριξης, προσαρτημένη στα φύλλα της πόρτας, ώστε όταν αυτά ανοίγουν να δημιουργείται ένα επίπεδο μπαλκονιού. Ο γιατρός επισκέπτεται διαρκώς τον ασθενή φορώντας ειδική στολή και απολυμένεται με ψεκασμό στον θάλαμο απολύμανσης πριν και αφού μπει στον χώρο φιλοξενίας. Ο χώρος αυτός κλείνει και δεν είναι επισκέψιμος από τον ασθενή παρά μόνο κατά την έξοδο του για να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο. Η μονάδα έχει όλες τις προμήθειες που χρειάζεται, για το σύντομο χρονικό διάστημα, σε τροφή, και πόσιμο νερό, ενώ στο κάτω μέρος της υπάρχουν ειδικά προσαρτημένες «δεξαμενές» για αποθήκευση λυμάτων και ιατρικών αποβλήτων.