Εξετάζοντας την πορεία των κινημάτων του Φουτουρισμού και του Ντανταϊσμού , διαπιστώσαμε την στενή σχέση που οι εκπρόσωποι τους αναζητούσαν με τα Μέσα Ενημέρωσης (Ραδιόφωνο, Τύπος), τις τεχνικές εντυπωσιασμού με ιδιόμορφα τεχνάσματα προς το κοινό, τη σύνταξη μανιφέστο, στα οποία τα κινήματα τοποθετούνταν καλλιτεχνικά διαδίδοντας τις ιδέες τους, την εξερεύνηση αυτοσχεδιαστικών μεθόδων και τα παθιασμένα συναισθήματα των καλλιτεχνών να αποδοκιμάσουν, vα απαξιώσουν, να απαρνηθούν, να αμφισβητήσουν , να διαταράξουν ισορροπίες.
Γιατί όμως αυτά τα κινήματα επέλεξαν την performance ως κύριο εκφραστικό τους μέσο; Για το δήθεν εξορθολογισμό της τέχνης η επιλογή της performance φαινόταν να είναι μονόδρομος. Κανένα άλλο είδος τέχνης δεν κατάφερνε να ενσωματώσει το συναίσθημα, όπως αυθόρμητα προέκυπτε μέσα από τον αυτοσχεδιασμό και τον παλμό του κοινού. Τα όρια της σκηνής και του χώρου, που καταλαμβάνει ο ηθοποιός, καταργούνται, η επιρροή του κοινού προς τους θιάσους ανεμπόδιστα διαμορφώνει το ρου και το χρόνο της δράσης. Πλέον οι καλλιτέχνες απευθύνονται στα πλήθη με φωνή δυνατή και πέρα από κάθε μανιέρα του παρελθόντος. Η performance εμπεριέχει συνιστώσες σχετικότητας και πολλαπλών θεάσεων της τέχνης με τρόπο που ο ορθολογισμός του παρελθόντος δεν μπορούσε να ενσωματώσει.