Στα πλαίσια του μαθήματος της σύνθεσης τέθηκε το ζήτημα της αναθεώρησης της έννοιας του κενού. Σκοπός είναι ο εντοπισμός και η διερεύνηση της συνθήκης του κενού μέσα από διαφορετικές κλίμακες, επιστημονικά πεδία ή καλλιτεχνικές πρακτικές, εστιάζοντας ωστόσο τελικά στις σχέσεις που αναπτύσσονται στο πλαίσιο του αστικού ιστού. Το κενό διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην αρχιτεκτονική θεωρία και σκέψη. Αντίθετα από τη φυσική παρουσία της απουσίας, που θα μπορούσαμε να πούμε ότι περιγράφει τις κυριολεκτικές ιδιότητες του κενού, οι αφαιρετικές του ιδιότητες πυροδοτούν σκέψεις και πρακτικές, πλούσιες σε νόημα. Η απουσία προγραμματίζεται , κωδικοποιείται και σχεδιάζεται. Αποτελεί τόσο εύρημα όσο και στρατηγική. Το κενό λοιπόν εμπεριέχει την έννοια της δυνατότητας.
Με αφορμή το βιβλίο του GeorgePerec, Ζωή, Οδηγίες Χρήσεως, οπού παρουσιάζεται η κατάσταση που επικρατεί σε ένα κλιμακοστάσιο στο Παρίσι, θεωρήσαμε ότι η περιγραφή αυτή ταιριάζει απόλυτα με ένα κλιμακοστάσιο μιας ελληνικής πολυκατοικίας. Παρ’ όλ’ αυτά, είναι ένας χώρος που παραμελείται. Ένας κοινόχρηστος χώρος, ο οποίος δεν έχει όμως καταφέρει να ενώσει τους ενοίκους, καθώς κάποια έμβρυα κοινοβιακής ζωής δεν επιζούν πέρα από τα πλατύσκαλα. Παραλείπεται από τους ενοίκους, οι οποίοι για γρηγορότερη και πιο ξεκούραστη μετακίνηση επιλέγουν το ασανσέρ.
Ένα κενό στον αστικό ιστό θεωρήσαμε επίσης και την ταράτσα της πολυκατοικίας.
Με βάση αυτά επιλέξαμε να ενεργοποιήσουμε τις ταράτσες και το χώρο της σκάλας.
Στόχος ήταν η εκμετάλλευση του χώρου της σκάλας δίνοντας τη δυνατότητα δημιουργίας χωρικών εμπειριών και οπτικών παιχνιδιών στο χώρο.
Το προτζεκτ πρόκειται για φοιτητικές κατοικίες στην πόλη του Βόλου, σε ένα οικοδομικό τετράγωνο που αποτελείται από τρεις πολυκατοικίες η μεσαία των οποίων είναι ένα γιαπί. Οι κατοικίες εξελίσσονται σε 3 ορόφους, καλύπτοντας το φαινόμενο της τούρτας, που έχει κατακλύσει το ελληνικό αστικό τοπίο. Πάνω εκεί βρίσκεται ένας άλλο κόσμος, ένας χώρος απόδρασης από το χάος της πόλης. Τα κλιμακοστάσια των πολυκατοικιών καταλήγουν σε ένα χωριό, στο οποίο χάνεσαι μέσα στο μπλε και στις σκάλες. Ένα οπτικό παιχνίδι μεταξύ της αλληλεπίδρασης των χρηστών με το χώρο.
Βασική ιδέα πίσω από την τοποθέτηση των όγκων αυτών, που αποτελούν τις κατοικίες, ήταν το τετρις. Τοποθετώντας σχηματισμούς του παιχνιδιού πάνω στην ταράτσα και μορφοποιώντας τους όγκους προέκυψαν χώροι, ελάχιστες κατοικίες που φιλοξενούν από 1 μέχρι και 3 φοιτητές. Έπειτα τοποθετήθηκαν σκάλες έτσι ώστε να είναι δυνατή η πρόσβαση όλων των χρηστών σε όλα τα επίπεδα. Με αυτόν τον τρόπο κανένας χώρος δεν μένει ανενεργός, ενώ οι ταράτσες που έχουν δημιουργηθεί αποτελούν παρατηρητήρια της πόλης και των συνθήκων που επικρατούν στο μπλε αυτό χωριό.
Η μεσαία πολυκατοικία, ως κενή, αποτέλεσε χώρος για τα κοινά. Τοποθετήθηκε βιβλιοθήκη-χώρος ανάγνωσης στο ισόγειο, γυμναστήριο και πλυντήρια-στεγνωτήρια στον 1ο και χώρος συλλογικής κουζίνας στον 2ο. Το μπλε χρώμα που κατακλύζει το πάνω μέρος στάζει στην πολυκατοικία-γιαπί, συνδέοντας έτσι την πόλη με το χωριό που έχει δημιουργηθεί στο πάνω μέρος των πολυκατοικιών.
